Flaga Wielkiej Brytanii (zwana Union Jack) – niebieska z czerwonym Krzyżem św. Jerzego (patrona Anglii) w białym obramowaniu, a w tle po przekątnych nakładające się na siebie krzyże: czerwony św. Patryka (patrona Irlandii) i biały św. Andrzeja (patrona Szkocji). Formalnie nazwa flagi jako flagi narodowej brzmi Union Flag czyli "Flaga Unii", zaś nazwa Union Jack ("Proporzec Unii") formalnie odnosi się do tej flagi tylko w sytuacji, gdy jest wywieszona jako proporzec na okręcie wojennym. Jednak w praktyce znacznie częściej używa się terminu Union Jack znanego także szeroko poza granicami Wielkiej Brytanii.
 Chyba wszyscy ją znamy i wiemy, jak wygląda. Jednak czy każdy z nas wie, skąd się wzięła i jaka jest jej historia? Historia Union Jack, flagi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej sięga roku 1603, kiedy powstało ono dzięki połączeniu Anglii i Szkocji unią personalną.
Nowa flaga miała odzwierciedlać połączenie symboli obu królestw. Czerwony krzyż świętego Jerzego na białym polu to symbol charakterystyczny dla Anglików, natomiast biały krzyż świętego Andrzeja na błękitnym tle to symbol Szkotów.
W 1801 roku wizerunek na fladze poddano dalszym modyfikacjom ze względu na przyłączenie Irlandii Północnej do unii. Od tej pory związek państw określano mianem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, Wskutek przyłączenia Irlandii zlikwidowano samodzielny parlament irlandzki. W tamtym okresie flaga zmieniła swój wygląd na znany nam współcześnie. Trzeci krzyż (ukośny, czerwony na białym polu) to symbol świętego Patryka.

Między XVI a XIX wiekiem flaga brytyjska miała tylko jedną funkcję. Używano jej jako bandery, która była znakiem charakterystycznym dla monarchii i jej sił zbrojnych, przede wszystkim marynarki wojennej (angielskie słowo „Jack” oznacza proporzec). Do XIX wieku brytyjską marynarkę dzielono na trzy eskadry, z których każda miała swoje własne oznaczenie kolorystyczne, nawiązujące do flagi Union Jack. Jednak po roku 1864 zrezygnowano z takiego rozwiązania na rzecz jednakowego oznaczenia: biała bandera z czerwonym krzyżem świętego Jerzego i pomniejszonym znakiem Union Jack w kantonie. W tym samym okresie flagi Union Jack zaczęto używać na lądzie, gdzie grała rolę flagi wojennej. Jednak dopiero za czasów panowania królowej Wiktorii, czyli pod koniec XIX wieku, Brytyjczycy zaczęli traktować flagę „całkiem serio” i uznali ją za flagę narodową.

Kwestię flagi uregulowano prawnie w XX wieku. W oparciu o komplet kilkunastu orzeczeń prawnych w 1933 roku sekretarz stanu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ogłosił, że Union Jack jest flagą narodową. Od tej pory każdy poddany Jej Królewskiej Mości mógł wywieszać flagę, kiedy tylko zechciał.